بن علی رفت ،نوبت سید علی هم میرسد.ولی تا آن روز فرصتهای طلائی برای سران حکومت،مردم و کشور وجود دارد که اگر از دست نروند ،چه خوب میشود .دیکتاتورها چه از نوع آمریکای جنوبیش ،چه از نوع آفریقاییش و چه از نوع آسیاییش نشان دادهاند که تا آب از سرشان نگذارد متوجه آنچه بیرون از کاخ ،قصر یا دارلحکومه آنها میگذرد ،نمیشوند.دلشان به جماعتی که با هزاران حیله و کلک و تطمیع و تهدید جمع کرده و به پیشواز و استقبال و یا دیدارشان میاورند خوش و پشتشان گرم است .
سقوط دیکتاتور بغداد و طالبان در افغانستان اگر چه باید برایشان زنگ خطری میبود ولی ظاهرا خواب آقایان بسیار سنگین تر از آن است که با زنگ خطر بیدار شوند .
ولی به هر حال سید علی و یارانش و ملایان دین فروش و کسانی که به آنها دل بسته اند روزی خواهند فهمید که تکیه بر قدرت سرکوبگر نظامی و انتظامی و در کنار آن تحمیق عدهای از مردم همیشگی نیست ولی آن روز دیگر برای آنها دیر شده و راه برگشتی نیست .
۱۳۸۹ بهمن ۱۰, یکشنبه
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر